Արխիւ

Հայաստանի Հանրապետութեան նախագահի ապարանքի երդիքին տակ տեղի ունեցաւ շքեղ արարողութիւն մը:
«Գիտական նոր նուաճումը կամ արուեստի նոր ստեղծագործոթիւնը իսկական գնահատականը կը ստանայ, երբ կ՚անցընէ ժամանակի քննութիւնը»:

«Փակ սահմանի երկխօսութիւն» փաստավաւերագրական ժապաւէնի ցուցադրութեան յաջորդած ասուլիսին ընթացքին Իւնալ Չեւիքէօզի ելոյթը:
«Այսօր Թուրքիոյ սահմանները բաց են այնպիսի հարեւան երկիրներու հետ, ուրկէ սպառնալիքներ կու գան իր ազգային անվտանգութեան դէմ։ Հետեւաբար, անընդունելի կը համարեմ Հայաստանի հետ սահմանին փակ մնալը», կ՚ըսէ վաստակաւոր դեսպանը՝ մեկնաբանելով այժմու իրադրութիւնը:

ԱՆ­ՆԱ ԳԷՈՐ­ԳԵԱՆ

Իւ­րա­քան­չիւր ժո­ղո­վուր­դի կեան­քը բնու­թագ­րող ա­մե­նաազ­նիւ ու հա­րուստ բնա­գա­ւառ­նե­րէն է եր­գա­րուես­տը: Հայ եր­գը ու­նի հա­զա­րա­մեակ­նե­րու պատ­մու­թիւն՝ ընդգր­կե­լով հո­գե­ւո­րէն մին­չեւ ա­շու­ղա­կան, ժո­ղովր­դա­կա­նէն՝ հայ­րե­նա­սի­րա­կան, դա­սա­կա­նէն՝ քա­ղա­քա­յին ֆոլք­լոր ե­ւայլն:

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Օքսֆորտ համալսարանի Արեւելագիտութեան ամպիոնի Հայագիտութեան բաժինը 2016-ի տարեմուտին կը կազմակերպէ երկօրեայ աշխատանոցային գիտաժողով մը:
Հրաչ Չիլինկիրեանի եւ Թէօ ֆան Լինտի կողմէ կեանքի կը կոչուի մասնագիտական հաւաքոյթին ծրագիրը, որուն մասնակցութիւն կը բերէ նաեւ ԺԱՄԱՆԱԿ-ի խմբագիր Սեւան Տէյիրմենճեան:
 

Հա­յաս­տա­նի Ար­տա­քին գոր­ծոց նա­խա­րար Ե­դուարդ Նալ­պան­տեան այ­սօր պաշ­տօ­նա­կան այ­ցե­լու­թիւն մը կու տայ դէ­պի Քա­րա­տաղ, իր պաշ­տօ­նակ­ցին՝ Ի­կոր Լուք­շի­չի հրա­ւէ­րին ըն­դա­ռաջ։ Կը հա­ղոր­դուի, որ ան հան­դի­պում­ներ կ՚ու­նե­նայ այդ երկ­րի գոր­ծա­դիր եւ օ­րէնս­դիր իշ­խա­նու­թեան բարձ­րա­գոյն ղե­կա­վա­րու­թեան հետ։

Ուաշինկթընի եւ Անգարայի միջեւ ամենաբարձր մակարդակի վրայ կարեւոր հեռախօսազրոյց:
Րէճէպ Թայյիպ Էրտողան եւ Պարաք Օպամա վճռական՝ ահաբեկչութեան դէմ պայքարի շարունակութեան ուղղութեամբ:

Հրանդ Տինք երէկ վերյիշուեցաւ՝ իր դէմ գործուած մահափորձին վերաբերեալ բազում հարցականներու մթնոլորտին մէջ:
Օսմանպէյի ոգեկոչման արարողութիւններուն մասնակցութիւն բերին հոծ թիւով ցուցարարներ, որոնք կը կրէին պաստառներ:

Ե­րէկ, հա­ճոյքն ու­նե­ցանք խմբագ­րա­տանս մէջ հիւ­րըն­կա­լե­լու Ա­մե­րի­կա­յի Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րէն յայտ­նի ու­տա­հար­ներ՝ հայր ու որ­դի Ռի­չըրտ եւ Հե­րոլտ Յա­կո­բեան­նե­րը, ո­րոնք վեր­ջին օ­րե­րուն այ­ցե­լե­ցին Իս­թան­պուլ։ Ծա­նօթ է, որ ան­ցեալ շա­բա­թա­վեր­ջին Պէ­յօղ­լուի մէջ, բա­րե­կա­մա­կան շրջա­նա­կէ ներս մե­ծա­րան­քի հան­դի­սու­թիւն մը կազ­մա­կեր­պուած էր Ռի­չըրտ Յա­կո­բեա­նի հա­մար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ե­ղա­նա­կի խորհր­դա­նիշն է ձիւ­նը եւ ա­հա­ւա­սիկ ձիւ­նը կ՚իջ­նէ մեծ ինք­նավս­տա­հու­թեամբ եւ կը տե­ղա­ւո­րուի հետզ­հե­տէ ո՛ւր որ մա­կե­րես մը գտնէ։ Եւ խե՜ղճ ձիւ­նը կը կար­ծէ, թէ իր այս հա­մայ­նա­տա­րած տի­րա­պե­տու­թիւ­նը տե­ւա­կան պի­տի ըլ­լայ եւ յա­ջո­ղու­թեամբ պի­տի պսա­կուի։ «Խե՜ղճ ձիւն», այս ի՜նչ պա­րապ մտա­ծում, ի՜նչ խա­բէու­թիւն, աշ­խար­հի վրայ տե­ւա­պէս մնալ, ան­վերջ տի­րա­պե­տել…։