ՅԱՐՈՒԹ ԿԻՒԼԻՒԶԵԱՆ
Ներկայիս մեր գրական իրականութիւնը, որ, ի դէպ, նոյնն էր երէկ ալ ու նոյնն է նաեւ այսօր, բայց որ, անտարակոյս, կատարելապէս պիտի կերպարանափոխուի ապագային, էր ու կը մնայ վանողական ու մանաւանդ արգահատելի: Խոր ցաւով պէտք է նշել, որ դպրոցական գրասեղաններէն մեծապէս օժտուած աշակերտ-աշակերտուհիներ շրջանաւարտ ըլլալէ ետք այլեւս չեն յաջողիր առաջուան նման բաւարար ժամանակ տրամադրել գրական աշխատանքներու:
Պատրաստեց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
• Տեսանելիին հետ մի՛ համաձայնիր, Անտեսանելիին հաւատայ։
• Աղօթքը մեր առաջին արձագանգը պէտք է ըլլայ եւ ոչ թէ վերջին յոյսը։
ԵՐԱՄ
Երեկոյեան, Ապարանի Քուչակ գիւղի իրենց գոմի հին սովետական սառնարանէն վեց խոշոր դոյլ կաթը հանելու ելաւ պապիկը, ինչպէս ամէն կիրակի։
Օդերը փոխուեր էին արդէն. տան դուռը բացած-չբացած՝ տօթը հպաւ ձեռքերուն, դէմքին, պատեց մարմինը ամբողջ ու մտաւ թոքերէն ներս։
Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
Այս շաբթուան սկիզբը Հայաստանի մէջ վերջ գտաւ Ազգային գրադարանային աւանդական շաբաթը, որ ապրիլին սպասուած շաբաթ մըն է Հայաստանի գրադարանային համայնքին համար:
ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
Պատերազմը ուժեղ ապտակ մըն էր, որ զգաստացուց զիս: Ան ստիպեց զիս վերանայիլ իմ կեանքը, թափանցել իմ հոգիի խորքը եւ առերեսուիլ սեփական մեղքերու հետ:
ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի Քրիստոնէական դաստիարակութեան կեդրոնի տնօրէն Տ. Զաքարիա Ծ. Վրդ. Բաղումեանի հարցազրոյցը՝ ԺԱՄԱՆԱԿ օրաթերթին:
«Կալկաթայի Հայոց մարդասիրական ճեմարանը տակաւին երկար տարիներ պիտի շարունակէ հայրենիքէն հեռու իր սրբազան առաքելութիւնը՝ ազգային գիտակցութեամբ»:
ՊԻԱՆՔԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ
«Եթէ դուռ մը կը փակուի, մէկ այլ կը բացուի», ըսած է Կրահամ Պել։ Այս խօսքը առաջին ակնարկով չափազանց լաւատեսական կը թուի։ Շատ մը գիտնականներ կամ ձեռներէցներ, իրենց առջեւ փակուած դռներու շնորհիւ անդրադարձած են իրենց սխալներուն եւ զանոնք ուղղելով՝ յաջողութեան հասած։
ՅԱՐՈՒԹ ԿԻՒԼԻՒԶԵԱՆ
Առիթով մը անդրադարձած էի արտատպումի համատարած ախտին՝ «Ի՞նչ(եր) կը պակսի(ն) սփիւռքահայ մամուլին» յօդուածիս մէջ (ԺԱՄԱՆԱԿ, 25-1-2021): Հոն, սակայն, ընդամէնը խօսած էի արտատպումի պատճառով տուժող կողմին մասին, որ է՝ նոյնինքն թերթը:
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Մարդկային կեանքը լեցուն է բազմաբնոյթ եւ տարատեսակ ոգեկոչումներով եւ յիշատակութեան օրերով: Մարդիկ իրենց առօրեան լեցնելու համար դիմած են տարբեր միջոցներու:
ԵՐԱՄ
Տուն կը մտնէ ձեռքերը պարզած, «երթուղայինի մէջ ոչ մի տեղ չեմ կպած, կարող էք չանհանգստանալ». կը հանգստացնենք, որ մտնէ, եթէ պիտի վարակուինք՝ փախուստ չկայ ի վերջոյ։ Կը հանէ վերարկուն, կը կախէ մուտքին. զինք դիմաւորելու եկած շունիկին գլուխը քնքշանքով կը շոյէ, յիշեցնելով, անգամ մը եւս, որ ոչ մէկ տեղ չէ դպած ու զերծ է վտանգաւոր մանրէէ։
