Ընկերա-մշակութային

«Ե­ղի՛ր աշ­խոյժ, ապ­րէ՛ ա­ռողջ» ծրագ­րին շրջագ­ծով այս շա­բա­թա­վեր­ջին Ե­րե­ւա­նի մէջ տե­ղի պի­տի ու­նե­նայ ուոր­քաութ մար­զա­ձե­ւի ծրա­գիր մը։

Հա­յաս­տա­նի Սփիւ­քի նա­խա­րա­րու­թեան նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ, Ե­րե­ւա­նի «Առ­նօ Բաբա­ջա­նեան» հա­մեր­գաս­րա­հին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ սփիւռ­քա­հայ դաշ­նա­կա­հար­ներ՝ Մի­քա­յէլ Հայ­րա­պե­տեա­նի (Ռու­սաս­տան) եւ Րաֆ­ֆի Պետ­րո­սեա­նի (Գա­նա­տա) հա­մերգը։

​Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Յայտնի գրող Կոստան Զարեանի աղջիկը՝ Նուարդ Իտալիոյ մէջ լուրջ համբաւի տիրացած էր որպէս քանդակագործ ու նկարչուհի:
Ճիշդ տասը տարի առաջ՝ 2005 թուականին ան Սանթա Մարինելլա քաղաքին մէջ կնքած էր իր մահկանացուն, մենակեաց կեանք մը ապրելէ վերջ:

«Հայկական մարմնամարզը եւ մարմնակրթութիւնը Օսմանեան կայսրութեան մէջ»:
Հայկ Դեմոյեանի ուսումնասիրութիւններուն հիման վրայ գոյացած աննախընթաց արդիւնք:

​Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Հայաստանի Գիտութիւններու ազգային ակադեմիոյ «Հրաչեայ Աճառեան» լեզուի կաճառի տնօրէն Վիքթոր Կատուալեանի յայտարարութիւնները ԺԱՄԱՆԱԿ-ին:
Երեւանի մէջ կազմակերպուած «Արեւելահայերէնի եւ արեւմտահայերէնի մերձեցման խնդիրները» խորագրեալ համաժողովի լոյսին տակ վերլուծումները կը շարունակուին:

​ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

Յու­լիս 29-ին, ա­րո­ւես­տա­սէր ողջ մարդկու­թեան հետ, հայ ժո­ղո­վուր­դը կը նշէ ծննդեան տա­րե­դար­ձը ­Հայ­կեան ­Հան­ճա­րին հա­մաշ­խար­հա­յին ճա­ռա­գայ­թում­նե­րէն ­Յով­հան­նէս Այ­վա­զովս­կիի:

​Երեւանի մէջ կազմակերպուած «Արեւելահայերէնի եւ արեւմտահայերէնի մերձեցման խնդիրները» խորագրեալ համաժողովին շրջագծով օրակարգի վրայ եկան թէ՛ հին եւ թէ նոր հարցեր, որոնք առիթ ընձեռեցին տարիներու հոլովոյթին մէջ ձեւաւորուած առաջնահերթութիւններու մասնագիտական ամփոփման:
Հրանոյշ Յակոբեան. «Ընդունելի կը նկատեմ այն տեսակէտը, թէ մեր դպրոցներուն մէջ աւելցնենք արեւմտահայ գրողներու ստեղծագործութիւններու ուսումնասիրման դասաժամերը»:

ՏՔԹ. ՀՐԱՅՐ ՃԷ­ՊԷ­ՃԵԱՆ

1973 թուա­կանն էր: Լի­բա­նա­նի քա­ղա­քա­ցիա­կան պա­տե­րազ­մէն ա­ռաջ: Հայրս ո­րո­շեց, որ այ­լեւս բա­ւա­րար էր Էշ­րէֆիէի Մոն­թէ Նապ­հան թա­ղա­մա­սի մէջ մեր բնա­կու­թիւ­նը: Մեր թա­ղը յատ­կան­շա­կան էր տու­նե­րուն «քով-քո­վի» եւ «մէջ-մէ­ջի» ի­րա­րու միա­ցած ի­րա­կա­նու­թեամբ, ուր ըն­տա­նիք­ներ թէ­պէտ զատ տնակ­նե­րու մէջ էինք, բայց միա­սին ապ­րե­լու սո­վո­րու­թիւն ու­նէինք:

Ա­նուա­նի ե­րաժշ­տա­գէտ Ա­ւետ Տէր­տէ­րեա­նի յի­շա­տա­կին Հա­յաս­տա­նի մէջ կազ­մա­կեր­պուած է փա­ռա­տօն մը՝ «Տէր­տէ­րեա­նի ժա­մա­նա­կը» ա­նուան տակ։ Գե­ղար­քու­նի­քի մար­զի Հա­յա­վանք գիւ­ղին մէջ կը գտնուի ա­նոր ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան տու­նը, որ միշտ իր ե­րաժշ­տու­թեան հա­մա­կիր­նե­րուն եւ մաս­նա­գէտ­նե­րուն տե­սա­կէ­տէ ու­նե­ցած է ա­ռանձ­նա­յա­տուկ նշա­նա­կու­թիւն։

Ե­րե­ւա­նի Օ­փե­րա­յի եր­դի­քին տակ հինգ տա­րուան ընդ­մի­ջու­մէ մը վերջ նա­խըն­թաց ե­րե­կո­յեան վերս­տին բե­մադ­րուե­ցաւ «Ժի­զել» պա­լէն, որ ֆրան­սա­ցի ա­րուես­տա­գէտ Ա­տոլֆ Ա­տա­նի հան­րա­յայտ ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւնն է։ Հա­յաս­տա­նի ժո­ղովր­դա­կան ա­րուես­տա­գէտ Վի­լեն Գալս­տեա­նի ջան­քե­րով վե­րա­կանգ­նուած է այս ներ­կա­յա­ցու­մը։