Ընկերա-մշակութային

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

«ՄԵՍՐՈ՜Պ, հայ դա­րե­րու
դի­մաց կե­ցող՝
Դուն ա­դա­ման­դեայ ա­պա­ռաժ,
Դուն, մա­նուկ­նե­րու մերկ
ու­ղե­ղէն
Մին­չեւ հան­ճա­րը ցոլ­քեր
ցա­նող,
Գի­տակ­ցու­թեանց ան­գիւտ
փա­րոս…»։

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Միջին Արեւելքի նշանաւոր երգչուհին, որու խորհրդանշած կերպարը կը համընկնի տարածքաշրջանի բոլոր ժողովուրդներու երաժշտական ճաշակին: Առինքնող ձայն մը, որ կը հասնի մարդոց սրտի խորքին՝ փորձառութեամբ, համակրանքով, զգայնութեամբ ու մակարդակով:

ԾՈՎԻԿ ԿԱՐԱՊԵՏԵԱՆ

Նոր կեանքիս մէջ հանդիպեցայ նոր մարդկանց: Այս վերջինը սուրիացի արաբ տղամարդ մըն էր, Դամասկոսէն հասած էր Հոլանտա, աւելի ապահով շրջաններէ՝ քան ես:

ԿԱ­ՐՕ ՊՕՀ­ՃԱ­ԼԵԱՆ

Մեթ­րօն մտած էր Հե­լիո­պոլ­սոյ ա­րուար­ձա­նը ու Րոք­սիէն, Փալ­մի­րա­յէն եւ Պա­զի­լի­քա­յէն վերջ, Միյ­տան Իս­մա­յի­լիա­յի կա­յա­րա­նին առ­ջեւ կանգ ա­ռած:

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Ներ­գաղ­թեալ­նե­րու թղթած­րա­րի այլ է­ջի մը անդ­րա­դար­ձած է Ի­վար Ար­փի: Ա­նոր յօ­դուա­ծին խո­րա­գիրն է.

Երեւանի «Կոմիտաս» սենեկային երաժշտութեան տան երդիքին տակ փայլուն եւ եզակի երեկոյթ մը:
Հայաստանի Պետական սենեկային նուագախումբը մեկնաբանեց Մոցարթի եւ Շոփէնի ստեղծագործութիւնները:

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

Փետ­րո­ւար 15-ը ծննդեան տա­րե­դարձն է հայ ժո­ղո­վուր­դի ան­մահ­նե­րէն ­Ռու­բէն ­Սե­ւա­կի, որ կը հան­դի­սա­նայ ­Մեծ Ե­ղեռ­նի նա­հա­տակ գրող­նե­րու փա­ղան­գին կրտսե­րա­գոյն ար­ժա­նա­ւո­րը եւ, միան­գա­մայն, բարձ­րո­րակ տա­ղան­դա­ւո­րը։

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Հետզ­հե­տէ ա­ռա­ւել սուր բնոյթ ստա­ցող ներ­գաղ­թեալ­նե­րու հրա­տապ թղթած­րա­րը ժա­մա­նա­կի թա­ւա­լու­մին եւ աշ­խար­հագ­րա­կան ըն­դար­ձակ­ման հետ կը դրսե­ւո­րէ բո­լո­րո­վին նոր ե­րե­սակ­ներ, ո­րոնք ա­նակն­կա­լի կը մատ­նեն «գի­տուն» Ա­րեւ­մուտ­քը:

​Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

​«ՀԱԼԷՊ» հայրենակցական բարեսիրական հասարակական կազմակերպութեան նախագահը հարցազրոյց մը տուաւ ԺԱՄԱՆԱԿ օրաթերթին:
Անի Պալըխեան. «Առաջնահերթը բնակարաններու խնդիրն է։ Տուն ապահովելու կարելիութիւնը սուրիահայու ամենակարեւոր հարցի լուծումն է»:

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

​Հո­գե­ւո­րա­կա­նու­թիւ­նը իր ե­զա­կի տեղն ու ար­ժէ­քը նո­ւա­ճած է նաեւ հայ ժո­ղո­վուր­դի պատ­մու­թեան մէջ։ Ա­ւե­լի՛ն. ա­մենէն վճռո­րոշ ազ­դե­ցու­թիւ­նը ու­նե­ցած է մեր ժո­ղո­վուր­դի քա­ղա­քակր­թա­կան զար­գաց­ման­ մայր հո­սան­քին վրայ, ո­րով­հե­տեւ ­Հա­յաս­տա­նի ու հա­յու­թեան բա­ժին հա­նո­ւած բազ­մա­դա­րեան պե­տա­կա­նա­զուրկ կեան­քի բեր­մամբ՝ ոչ միայն հո­գեմ­տա­ւոր, այ­լեւ՝ ազգա­յին-քա­ղա­քա­կան ա­ռաջ­նոր­դու­թեան կո­չո­ւած է հայ հո­գե­ւո­րա­կա­նու­թիւ­նը։