ՍՏԱԽՕՍՈՒԹԻՒՆԸ՝ ՃԱՐՊԻՏՈՒԹԻ՞ՒՆ, ԹԷ՞ ՏԿԱՐՈՒԹԻՒՆ
ԱԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱԼԱՅՃԵԱՆ
«Սուտին պոչը կարճ է», բայց սուտը կենդանի, «բանաւոր» էակ մը չէ, որ պոչ ունենայ, բայց «բանաւո» ներկայութեամբ մտքիդ ու լեզուիդ համագոյակցութեան եւ միասնականութեան «արդիւնարար» արարքն է։ Այդ ժամանակաւոր պոչաւոր արարքին մշտակայ ուղեկիցը ճարպիկութիւնն է, որ յաղթական գոյերթով դէսուդէն կը շրջագայի եւ գլուխը բարձր պահելով՝ մարդոց հետ կը նստի, կարծիք կը փոխանակէ եւ նոյնիսկ վճիռներ կ՚արձակէ։