Հարթակ

ԶԱՐՄԻՆԷ ՊՕՂՈՍԵԱՆ

«Շա­հան Արծ­րու­նին օրհ­նուած է այն­պի­սի կեն­սա­յորդ եւ բա­ցա­ռիկ նե­րու­ժով մը, ո­րուն շնոր­հիւ իր աշ­խա­տե­լա­ձեւն ու վար­քը պա­տիւ կը բե­րէ ո՛չ միայն իր ժո­ղո­վուր­դին եւ հայ­րե­նի­քին, այլ եւ մեր մաս­նա­գի­տու­թեան, եւ բնա­կա­նա­բար ի՛ր իսկ ան­ձին՝ Շա­հան Արծ­րու­նիին»:  Վիք­թոր Պոր­կա

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Արեւելեան Կութայի պատերզամը կը շարունակուի: Սուրիոյ մայրաքաղաքը՝ Դամասկոսի շուրջ 400 հազար խաղաղ բնակչութիւնը թիրախ դարձնող ահաբեկիչներու գլխաւոր կեդրոն համարուող այդ քաղաքը դարձած էր սպառնալիք եւ տարբեր առիթներով յատկապէս «Հաուն» տիպի հրթիռներով տասնեակ քաղաքացիներ զոհ կը դառնային՝ տարբեր անուններ կրող ահաբեկչական խմբաւորումներուն կողմէ արձակուած հրթիռներուն:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Անցեալ շաբաթ ռուս մէկէ աւելի պատասխանատուներ իրենց վրդովմունքը կ՚արտայայտէին Սուրիոյ կառավարութեան ցուցաբերած մօտեցումներուն մասին: Խօսքը անշուշտ կը վերաբերի Աֆրինի դէպքերուն, ուր ըստ ռուսական աղբիւրներու, Պեշար Էսատի վարչակարգը «հլու եւ հնազանդ» չէր գտնուած եւ «խառնած էր» Աֆրինի համար նախատեսուած ծրագիրը:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

«Խիզախ» համարուած որոշումով մը Երուսաղէմի քրիստոնեայ երեք հոգեւոր պետերու որոշումով կը փակուէր Ս. Յարութեան տաճարի մայր դուռը: Վերջին տասնամեակներուն Երուսաղէմի մէջ նման դէպք չէր արձանագրուած: Ճիշդ է, որ տեղի ունեցած էին բազմաբնոյթ տեսակի բողոքի հաւաքներ, սակայն չէր պատահած, որ իրարու հանդէպ ոչ այնքան «բարեացակամ» կեցուածք ունեցող համայնքներու ղեկավարները իրարու մօտ գալով՝ որոշում ընդունէին փակել քրիստոնեայ աշխարհի ամենէն նշանակալից տաճարին դռները:

Ն. ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

Հայ ժողովուրդի անունն ու մշակութային տաղանդը համաշխարհային ճանաչումի եւ գնահատանքի արժանացնող ազգային մեր մեծութիւններու փաղանգին մէջ իր կարեւոր տեղը ունի Ալան Յովհաննէս, որու ծննդեան 107-րդ տարեդարձը կը նշենք Մարտ 8-ին։

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Մարտ է, խենթ Մարտ: Քիչ ա­ռաջ պայ­ծառ ա­րե­ւուն ջերմ շո­ղե­րը կը թա­փա­ռէին, ա­հա սու­րա­լով ե­կաւ մթա­մած ամպ մը, հրէ­շի պէս կուլ տուաւ շո­ղե­րը ու փո­րը խո­շոր դե­ւի կեր­պա­րան­քով սկս­աւ վե­րէն դի­տել, հո­վուն սու­լո­ցը լսուե­ցաւ չորս կող­մէն, ցրտեց. հե­ռու չէ նաեւ անձ­րե­ւը, նոյ­նիսկ ե­թէ անձ­րե­ւէ, եր­կար չի տե­ւեր, ա­րե­ւը կը շա­րու­նա­կէ մարտն­չիլ ամ­պե­րուն հետ ու փոխ­նի­փոխ յաղ­թա­նակ կը տա­նին, մինչ մենք՝ հան­դի­սա­տես­ներս, մերթ կը թրջուինք, մերթ կը քրտնինք, մերթ հո­վը կը հա­ր-ւա­ծէ, կը չորց­նէ թա­ցու­թիւ­նը, որ­մէ ետք՝ պա­ղա­ռու­թիւն, կրիփ...: 

ՎԱ­ՐԱՆԴ ՔՈՐԹ­ՄՈ­ՍԵԱՆ

Քառասնորդաց պահեցողութիւնը՝ ինչպէս նախորդ գրութիւններուն մէջ նշած եմ, խորքին մէջ ճանապարհորդութիւն մըն է, որ կը սկսի տեղէ մը, այլ տեղ մը հասնելու համար, այլ խօսքով ճանապարհորդութեան սկիզբը ճանապարհորդները նպատակ կը դնեն իրենց համար հասնելու ցանկալիին: Ինչպէս իւրաքանչիւր ճանապարհորդութեան ընթացքին, ճանապարհորդները երբեմն քանի մը անգամ կը հանգստանան, իսկ երբեմն ալ միայն մէկ անգամ:

ՆԱԹԱՆ ՊԵՏՐՈՍԵԱՆ 

Կինը, կամ աւելի ճիշդը՝ իգական սեռը, դարերու ընթացքին եղած է ամենէն հալածուած եւ ստրկացուած սեռը, բոլոր մարզերուն մէջ՝ ընկերային, տնտեսական, քաղաքական եւ մշակութային: Հայրիշխանութիւնը քաղցկեղի նման մուտք գործեց հասարակական բոլոր հաստատութիւններուն մէջ, պատճառ դարձաւ անոնց փտածութեան եւ զանոնք վերածեց կիներու ստրկացման մէկական միջոցի:

Ուսումնասիրեց՝ ԱԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱԼԱՅՃԵԱՆ

«Երաժշտութիւնը աելի բարձր յայտնութիւնն է, քան՝ փիլիսոփայութիւնը» (Պեթհովէն)։ «Երաժշտութիւնը՝ ցեղի մը մաքուր զգացումներուն ու վիճակին արտայայտութեան պատկերացումն է»։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Արմատներով հաճընցի Սարգիս Վահագն (բուն անունով՝ Սարգիս Փաթափութեան) այսօրուան դրութեամբ կը համարուի սփիւռքի մէջ ապրող եւ ստեղծագործող ամենէն տարեց (ծնած է Պէյրութ 1927 թուականին), բայց «երիտասարդ» գրողը: Ծնած է Պէյրութ եւ Լիբանանի քաղաքացիական պատերազմի տարիներուն կը հեռանայ իր ծննդավայրէն ու կը հաստատուի հայերուն համար «խոստացուած» նոր «եդեմ»ը համարուող՝ Լոս Անճելըս, Միացեալ Նահանգներ: