Ո՞ՒՐ… ՄԵ՞Ր ԵՏԵՒԸ…
ԱՆՈՒՇ ՆԱԳԳԱՇԵԱՆ
-Օհօ՜՜՜… ուրիշ օր չգտաւ մեռնելու…
-Վաղը գացէք…
Հազիւ տասներկու-տասներեք տարեկան գանգատեցանք Ալինը եւ ես մեր մայրերուն, որովհետեւ արդէն ճամբայ պիտի ելլէինք Նոր Քաղաք երթալու։ Շուտով Զատիկ էր եւ մենք գնումներ ունէինք։