ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Յաճախ կը խօսուի օրէնքի մասին, բնական պէտք է համարուի այս, քանի որ օրէնքը, իր լայն առումով մարդկային անհատական եւ ընկերային կեանքին բարւոք ընթանալու գործին մէջ կարեւոր, եւ մինչեւ իսկ անհրաժեշտ դեր մը կը խաղայ։ Եւ դարձեալ, բնական օրէնքներու միջոցով է որ բնութիւնը կանոնաւոր կերպով, ուղիղ ձեւով կը գործէ եւ կը շարժի։
Տ. ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Նոր տարին կամ Ամանորը կարեւոր հանգրուան մըն է մարդկային կեանքին մէջ՝ ուր կարծես ակնթարթի մը արագութեամբ ամէն ինչ կը փոխուի՝ հինը կը սրբուի եւ նորը կու գայ՝ նորոգելով ամէն ինչ որ արդէն «անցեալ» է եղած։ Մարդիկ միշտ «նոր»ը կ՚ուզեն, նորոգուիլ կ՚ուզեն եւ կ՚ապրին նոր յոյսերով, նոր ակնկալութիւններով…։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մարդկային կեանքը ընթացք կը ստանայ զանազան արժէքներու ներգործութեամբ, որոնք շատ անգամ կ՚անտեսուին, անտարբերութեամբ կը դիմաւորուին։ Արդարեւ, կեանքի մէջ կան արժէքներ, որոնց գոյութիւնը զգալի չ՚ըլլար, եւ սակայն երբ կը կորսուին անոնք, այն ատեն մարդ կ՚անդրադառնայ անոնց կարեւորութեան։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Սա իրողութիւն մըն է, թէ այն որ բանականութիւն ունի, այն որ նիւթի մը մասին խորհելու կարողութիւն ունի, այն որ կարծիք մը ունի, բնական է որ արատայայտել ուզէ զայն։ Այս կը նշանակէ, թէ ամէն մարդ խօսիլ կ՚ուզէ։ Ամէն մարդ կը խօսի, բայց քիչեր են որ խօսելու կերպը գիտեն, քանի որ խօսի՛լն ալ արուեստ մըն է։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Աստուած, երբ մարդը ստեղծեց, դրախտին մէջ, արդէն անոր համար պահք սահմանեց։
«Եւ Տէր Աստուած պատուիրեց մարդուն՝ ըսելով.- Պարտէզին բոլոր ծառերէն համարձակ կեր. բայց բարիի եւ չարի գիտութեան ծառէն մի՛ ուտեր, քանի որ այն օրը որ անկէ ուտես, անշուշտ պիտի մեռնիս», (ԾՆՆԴ. Բ 16-17)։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Կեանքի մէջ սխալ որոշումներ տալ, սխալներ գործել մարդ էակին համար բնական պէտք է համարուին, քանի որ ան թերութիւններ ունեցող, բայց միեւնոյն ժամանակ խորհող՝ բանաւոր էակ մըն է։ Եւ ահաւասիկ, սխալ խորհող, սխալ գործող բայց իր սխալին անդրադարձող եւ իր գործած սխալէն դաս առնող մարգարէ մը՝ Յովնան մարգարէ, որուն մասին Աստուածաշունչը կը վկայէ Դ. Թագաւորաց գրքին մէջ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Մտահոգուիլը կանգունով մը կ՚երկարէ՞ ձեր հասակը։ Եթէ նուազագոյն բանը չէք կրնար ընել, ինչո՞ւ ուրեմն ուրիշ բաներով կը մտահոգուինք…» (ՂՈՒԿ. ԺԲ 25-26)։ Աւետարանի այս հատուածը մարդուն արտաքին պէտքերուն եւ աստուածային նախախնամութեան իրարու հետ ունեցած կապակցութեան մասին է։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Անիկա զիս պիտի փառաւորէ, քանի որ ինչ որ ինձմէ առնէ՝ պիտի յայտնէ ձեզի։ Ինչ որ Հայրս ունի՝ իմս է. ասոր համար է որ ըսի ձեզի, թէ ինչ որ առնէ ինձմէ՝ պիտի յայտնէ ձեզի», (ՅՈՎՀ. ԺԶ 14-15)։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Իրապէս դժուա՛ր է ներել մէկը, երբ ան վիրաւորած է մարդուս արժանապատուութիւնը։ Արդարեւ, ներելը դժուար է, քանի որ ան մարդուն իր «Ես»ին հետ պայքա՛ր կը պահանջէ, ուստի ներելու համար նախ պէտք է «Ես»ը պարտութեան մատնուի, եւ «Ես»ը զոհողութիւն ընէ՝ զիջանի եւ խոնարհի։ Բայց մարդուն «Ես»ը դիւրին չի զիջանիր եւ կը յամառի մնալու միշտ իր բարձրութեան վրայ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Կենդանական աշխարհի ամենէն ստորին դասակարգէն մինչեւ ամենէն զարգացած դասակարգը՝ մարդը վայելքներու ետեւէն կը վազէ, եւ որքան ազնուանայ, զարգանայ կենդանական տեսակը, այնքան նաեւ կ՚ազնուանան, կը ճիւղաւորուին վայելքները՝ որոնք բնազդականէն գիտակցականին, նիւթականէն հոգեկանին, մտաւորականին կ՚անցնին եւ իրենց առթած հեշտանքն ալ նո՛յնքան բազմաճիւղ եւ նո՛յնքան ներոյժ կ՚ըլլայ։
