Հոգե-մտաւոր

ՍԱՀՄԱՆԱՓԱԿ ԱԶԱՏՈՒԹԻՒՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ օժ­տուած է ա­զատ կամ­քով, ինչ որ կը նշա­նա­կէ՝ կրնայ գոր­ծել ա­զա­տօ­րէն եւ ը­նել կամ չը­նել ո­րե­ւէ բան, օգ­տուիլ բա­րիք­նե­րէ կամ հե­տե­ւիլ չա­րի­քի, ո­րոնց­մէ պա­տաս­խա­նա­տու է անձ­նա­պէս եւ ըստ այնմ պար­տա­ւոր է ըն­դու­նիլ իր ա­րարք­նե­րուն ա­մէն տե­սակ հե­տե­ւանք­նե­րը։

ՈՒՆԵՒՈՐ ԸԼԼԱԼ՝ ՉՔԱՒՈՐԻ ՊԷՍ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ու­նե­ւոր ըլ­լալ, հա­րուստ ըլ­լալ, բայց չկորսնց­նել չքա­ւո­րի, աղ­քա­տի ա­ռա­քի­նու­թիւն­նե­րը… գի­տուն ըլ­լալ, սա­կայն  պա­հել ան­գէ­տի հա­մես­տու­թիւ­նը եւ խո­նար­հու­թիւ­նը։ Եւ ի­րա­պէս ե­րա­նե­լի՜ է այն հա­րուս­տը՝ որ չէ՛ կորսն­ցու­ցած աղ­քա­տի ազ­նուու­թիւնն ու ա­ռա­քի­նու­թիւ­նը, եւ դար­ձեալ ո՜ր­քան գնա­հա­տե­լի է եւ վստա­հե­լի այն գի­տու­նը՝ որ կը պա­հէ ան­գէ­տի հա­մես­տու­թիւ­նը եւ խո­նար­հու­թիւ­նը։

ՊԱՀԵՑՈՂՈՒԹԵԱՆ ՄԱՍԻՆ

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Պա­հե­ցո­ղու­թիւն»,  իր լայն ա­ռու­մով կը նշա­նա­կէ՝ ինք­զինք ա­զատ կա­ցու­ցա­նել այն բո­լոր աշ­խա­տանք­նե­րէն, գո­րծե­րէն եւ սո­վո­րու­թիւն­նե­րէն՝ ո­րոնք ի­րենց բնու­թեամբ իսկ ար­գելք կը հան­դի­սա­նան մարմ­նա­ւոր եւ հո­գե­կան սրբաց­ման։

ԳԱՅԹԱԿՂՈՒԹԵԱՆ ՄԱՍԻՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Գայ­թակ­ղու­թիւն» կը նշա­նա­կէ՝ չար օ­րի­նակ ըլ­լալ, մեղ­քի ա­ռիթ տալ։ Ան կը նշա­նա­կէ նաեւ՝ խայ­տա­ռա­կու­թիւն։ 
«Գայ­թակ­ղու­թիւն» բա­ռը Սուրբ Գիր­քի մէջ գոր­ծա­ծուած է ընդ­հան­րա­պէս «չար օ­րի­նակ հան­դի­սա­նալ» եւ «ու­րի­շի մը մեղք գոր­ծե­լուն ա­ռիթ ըն­ծա­յել» ի­մաս­տներով։ 

ՀՐԱՊՈՒՐԻ՜Չ Է ՆԵՐԿԱՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեան­քը ու­նի ե­րեք ե­րե­սակ­ներ՝ ան­ցեա­լը, ներ­կան եւ ա­պա­գան։ Բայց մարդ կ՚ապ­րի միշտ ներ­կան, քա­նի որ ան­ցեա­լը այ­լեւս ի­րը չէ՛, ան­ցեա­լի վրայ ո­րե­ւէ ազ­դե­ցու­թիւն չի կրնար գոր­ծել, չի կրնար ապ­րիլ զայն, քա­նի որ ան­ցած է ան։ Իսկ ա­պա­գան՝ ան ալ ի­րը չէ՜, քա­նի որ ա­պա­գան ա­նո­րոշ է՝ ան­ծա­նօթ եւ անս­տո՛յգ։

ՇՆՈՐՀ ԸՆԴՈՒՆԻԼ՝ ՓՈԽԱՆԱԿ ՇՆՈՐՀ ՄԸ ԸՐԱԾ ԿԱՐԾԵԼՈՒ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեր հա­մեստ խորհր­դա­ծու­թիւն­նե­րուն մէջ յա­ճախ կ՚անդ­րա­դառ­նանք ան­կեղ­ծու­թեան եզ­րին կա­րե­ւո­րու­թեան մարդ­կա­յին յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու լաւ մշակ­ման հա­մար։

ԻՐԱՐ ՀԱՍԿՆԱԼ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բնաւ խոր­հա՞ծ էք սի­րե­լի՜ բա­րե­կամ­ներ, երբ ա­մէն օր կը խօ­սինք բազ­մա­թիւ ան­ձե­րու հետ, զի­րար ո՞ր­քան կը հասկ­նանք, խօ­սակ­ցու­թիւն­նե­րու ո՞ր­քա­նը կը հաս­նի ի­րենց նպա­տա­կին։ Կեան­քի ընդ­հա­նուր փոր­ձա­ռու­թիւ­նը ցոյց կու տայ, դժբախ­տա­բար, որ ընդ­հան­րա­պէս զի­րար չենք հասկ­նար եւ կամ սխալ կը հասկ­նանք։

ՆԵՐՍԷՍ ՇՆՈՐՀԱԼԻԻ ԽՐԱՏԸ՝ ՅԱՏԿԱՊԷՍ ՀԱՅ ՔԱՀԱՆԱՆԵՐՈՒՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ընդ­հա­նուր Հայ-քրիս­տո­նեա­նեղ­րու եւ յատ­կա­պէ՛ս Հայ քա­հա­նա­նե­րու հա­մար ո՜ր­քան կա­րե­ւոր է ծա­նօ­թա­նալ Հա­յոց Ե­կե­ղեց­ւոյ հե­ղի­նա­կա­ւոր Հայ­րա­պե­տի մը հայ­րա­կան խրատ­նե­րուն՝ ո­րոնք, ա­ւա՜ղ թա­ղուած, ան­մա­տոյց գանձ մը մնա­ցած են շա­տե­րու հա­մար, մաս­նա­ւո­րա­բար մեր օ­րե­րուն…։

Էջեր