Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Եր­բեմն կարճ ա­ռակ մը շատ ա­ւե­լի տպա­ւո­րիչ կ՚ըլ­լայ, քան եր­կա՜ր խօ­սակ­ցու­թիւն­ներ, ման­րա­մաս­նու­թիւն­նե­րով խճո­ղուած խրատ­ներ, թե­լադ­րանք­ներ։ Ար­դա­րեւ յա­ճախ կը կրկնենք՝ եր­բեմն մար­դիկ շատ կը խօ­սին, բայց ո՛­չինչ կ՚ը­սեն, եր­բեմն ալ քիչ կը խօ­սին՝ շատ բան կ՚ը­սեն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Գլխա­ւոր մո­լու­թիւն մըն է ա­գա­հու­թիւ­նը՝ որ ծնունդ կու տայ ու­րիշ մեղ­քե­րու, այլ մո­լու­թիւն­նե­րու։ Ուս­տի ա­գա­հու­թիւ­նը մայրն է շատ մեղ­քե­րու, մարդ­կա­յին տկա­րու­թիւն­նե­րու եւ թե­րու­թիւն­նե­րու։ Ա­գա­հու­թեան ախ­տով մար­դիկ կը վե­րա­ծուին ա­ւե­լի եւս ե­սա­մոլ, անձ­նա­սէր եւ ինք­նա­կեդ­րոն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ստո­րեւ կը շա­րու­նա­կենք ներ­կա­յաց­նել նոյ­նու­թեա՛մբ Հայր Յա­կով­բոս Ծ. Վրդ. Չօ­փու­րեա­նի «Մաշ­տո­ցա­գիւտ տա­ռե­րու 1600-ա­մեակ եւ Մխի­թա­րեան ի­րա­կա­նու­թիւ­նը» խո­րագ­րեալ յօ­դուա­ծը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հայ մշա­կոյ­թի նուի­րուած Հոկ­տեմ­բեր ամ­սուան ըն­թաց­քին կ՚ար­ժէ յի­շել նաեւ Մխի­թա­րեան Վար­դա­պետ­նե­րը՝ ո­րոնք լուրջ եւ կա­րե­ւոր դեր խա­ղա­ցած են Հայ մշա­կոյ­թի զար­գաց­ման ե՛ւ գո­յա­պահ­պան­ման կեն­սա­կան ու նուի­րա­կան գոր­ծին մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ինչ­պէս յա­ճախ կ՚ը­նենք, դար­ձեալ թղթա­տե­ցինք Հայ Մա­մու­լի հին է­ջե­րը՝ ուր նկա­տե­ցինք հե­տաքրք­րա­կան տո­ղեր, ո­րոնք կը փա­փա­քինք բաժ­նել մեր սի­րե­լի ըն­թեր­ցող բա­րե­կամ­նե­րուն հետ՝ բաղ­դա­տե­լու հա­մար ներ­կան եւ ան­ցեա­լը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ան­գի­տու­թիւն» կամ «տգի­տու­թիւն»՝ կը նշա­նա­կէ պա­կաս կամ սխալ տե­ղե­կու­թիւն ու­նե­նալ ո­րե­ւէ ի­րո­ղու­թեան նկատ­մամբ։ Ան­շուշտ, մա՛րդ ա­մէն բա­նի մա­սին կա­տա­րեալ, ան­թե­րի տե­ղե­կու­թիւն չի կրնար ու­նե­նալ, քա­նի որ գի­տու­թիւ­նը ան­սահ­ման է, իսկ մարդ­կա­յին միտ­քը՝ սահ­մա­նա­ւոր։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Նուի­րում եւ զո­հո­ղու­թիւն՝ իս­կա­կան ի­մաս­տով ա­ռա­քի­նու­թիւն­ներ են եւ ազ­նուու­թիւն։ Բայց ա­նոնք ա­ւե­լի եւս ար­ժէք կը սնա­նան, երբ ան­կեղծ են եւ ամ­բող­ջա­կա՛ն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աշ­խար­հի վրայ՝ մար­դուս ըն­թաց­քը ո­րո­շող եր­կու զօ­րու­թիւն կայ, մին՝ «սէր»ը եւ միւ­սը՝ «նա­խանձ»ը։ 
Հա­ւա­տա­ցէք, սի­րե­լի ըն­թեր­ցող բա­րե­կամ­ներ, խորհր­դա­ծու­թեան այս նա­խա­դա­սու­թեամբ սկսե­լու հա­մար եր­կար ժա­մա­նակ խոր­հե­ցայ. ար­դեօք կը սխա­լի՞մ, մի­թէ սահ­մա­նա­փա­կած կ՚ըլ­լամ մարդ­կա­յին ա­զա­տու­թիւ­նը՝ նեղ շրջա­նա­կի մը մէջ պա­հե­լով ա­նոր գոր­ծու­նէու­թիւ­նը։ 

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հայ գի­րե­րու գիւ­տը սկզբնա­կէ՛տն է հա­յադ­րոշմ մշա­կու­թե­նա­կան շար­ժու­մի, հա­յադ­րոշմ գրա­կա­նու­թեան եւ հա­յա­շունչ դպրու­թեան ու դաս­տիա­րա­կու­թեան։ Մէկ խօս­քով, Հայ գի­րե­րու գիւ­տը՝ նոր եւ նո­րո­գուած ըն­կե­րա­յին եւ մշա­կու­թա­յին կեան­քի մը եր­ջան­կա­բեր սկիզբն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Օ­տա­րա­խօս հա­յե­րը» վեր­նա­գի­րը, Հրա­չեայ Ա­ճա­ռեա­նի «Հայ բար­բա­ռա­գի­տու­թիւն - Ու­րուա­գիծ եւ դա­սա­ւո­րու­թիւն հայ բար­բառ­նե­րի» (1911) ըն­դար­ձակ աշ­խա­տա­սի­րու­թեան են­թա­բա­ժա­նում­նե­րէն մէ­կուն խո­րա­գիրն է։ Ար­դա­րեւ, հա­յուն հա­յե­րէն չխօ­սի­լը ընդ­հան­րա­պէս զբա­ղե­ցու­ցած է միտ­քեր՝ ո­րոնք այս հա­կա­սու­թեան պատ­ճա­ռը ու­զած են հասկ­նալ։ Մի­թէ «հա­կա­սու­թիւն» չէ՞ «հայ» ըլ­լալ, բայց «հա­յե­րէն» չգոր­ծա­ծել, հա­յե­րէն չխօ­սիլ, չգրել եւ չկար­դա՛լ։