ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Լսած էինք, որ կեանքը արդար չէ՛, սակայն, այսքան չէինք պատկերացներ:
Դժբախտութիւն ունինք դժբախտաբար ըսելու, սակայն, մեզ մեծցուցին այն թիւր ըմբռնումով ու հաւատքով, որ քրտնաջան աշխատանքը միշտ կու տայ իր դրական արդիւնքը, որովհետեւ վերջապէս Աւետարանը ի՛նք կ՚ըսէր, թէ մշակը արժանի է իր վարձքին. սակայն, ճշմարտութիւնը թշնամին է այդ իտէալական գաղափարին:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Հեշտամահութիւն՝ «euthanasie», ընդհանուր առումով կը նշանակէ՝ մահը դիւրացնող կամ արագացնող բժշկական միջամտութիւն։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մարդկային նկարագիրը տարօրինակ առեղծուած մըն է, որ դարեր շարունակ եղած է ուսումնասիրութեան առարկայ եւ կը շարունակէ ըլլալ եւ այնքան ատեն, որ աշխարհի վրայ գոյութիւն ունի մարդ արարածը՝ այդ որոնումը վերջ պիտի չունենայ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Նարեկի բժշկական զօրութիւնը ակներեւ է, քանի որ կան բազմաթիւ վկայութիւններ այս մասին։ Բայց հարցը սա է, որ հրաշքի համար հաւատքը անհրաժեշտ է, արդարեւ առանց հաւատքի հրաշք սպասել, բժշկութիւն ստանալ կարելի չէ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր վերջին յօդուածին վերջաւորութեան գրած էինք, որ մանկութենէ արդէն իսկ պիտի անցնինք պատանեկութեան եւ երիտասարդութեան, սակայն, կ՚որոշենք այստեղ վերջ դնել «Ծնողք-զաւակ յարաբերութիւն» յօդուածաշարքին՝ հաւատալով, որ դաստիարակութեան մէջ հիմնական բաժինն ու հիմքը մանկութիւնն է:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Օրհնութիւնը՝ աստուածային կենսաբուխ արարք մըն է՝ որուն աղբիւրն է Հայրը։ Հօր օրհնութիւնը միանգամայն «խօսք» է եւ պարգեւ։ Մարդուն նկատմամբ «օրհնութիւն» բառը պիտի նշանակէ «երկրպագել Արարչին եւ Անոր յանձնուիլ՝ զԱյն գոհաբանելով եւ փառաբանելով»։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Երէկուան մեր յօդուածը աւարտեցինք կարեւոր հարցով մը. վերյիշելու համար այստեղ դարձեալ կը կրկնենք, որպէսզի խօսինք անոր յառաջացուցած հոգեբանական ու մանկավարժական հարցերուն մասին. «Տեսա՞ծ էք պատանիներ, որոնց երբ հարց տաք, մայրը կը պատասխանէ»:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Զոհողութիւնը՝ իր ամենապարզ մեկնութեամբ, մարդուն իրմէ, իր ունեցածը կամ ունեցածէն մէկ մասը սիրայօժար ուրիշի մը տալու պատրաստակամութիւն մըն է։ Այս իմաստով, զոհողութիւնը, ուրիշի մը ի նպաստ կամաւոր զրկանք մըն է։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կը տեսնենք, որ մեր ծնողներուն մօտ գոյութիւն ունի «մի՛» հրամայական եղանակը, ինչ որ դաստիարակութեան մաս դարձնել կը փորձեն, սակայն մանկավարժութիւնը կ՚ըսէ, որ զաւակը այդ «մի՛»երէն աւելի ծնողքին ապրած օրինակը կ՚ընդօրինակէ. մեր զաւակները այսպէս կամ այնպէս մեր փոքր տարբերակն են, որովհետեւ իրենց լսածներէն աւելի իրենց տեսածները որպէս օրինակ կը վերցնեն:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Աստուածային բոլոր ստորոգելիներէն միայն Աստուծոյ Ամենակալութիւնը յիշուած է «Հաւատոյ Հանգանակ»ին՝ Հաւատամքին մէջ։ Մենք կը հաւատանք, թէ ամենակալութիւնը համընդհանուր է, որովհետեւ Աստուած, որ ամէն ինչի ստեղծիչն է, ամէն ինչ կը կառավարէ եւ ամէն բանի կարող է. սիրող ամենակալութիւն է, որովհետեւ Աստուած մեր Հայրն է. խորհրդաւոր ամենակալութիւն է, որովհետեւ միայն հաւատքը կրնայ տեսնել զայն. «երբ ան կը կատարուի մեր տկարութեան մէջ». (Բ ԿՈՐՆԹ. ԺԲ 9)։
