ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Պաղեստինի մէջ ընտանի ծառ մըն է թզենին՝ (ԾՆՆԴ. Գ 7), (Բ ՕՐ. Ը 8), լայն եւ հովանաւոր տերեւներով (Գ ԹԱԳ. Դ 25)։ Թզենին մարտ ամսոյ մէջ կը բողբոջի (ԵՐԳ. Բ 13), եւ զանազան տեսակներէն տարին երեք անգամ պտուղ կ՚առնուի։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ինչպէս տեսանելի, նոյնպէս անտեսանելի ձեւերով, կամայ թէ ակամայ միատեղ ապրող ազգեր կ՚ազդուին միմեանց մշակոյթէն եւ ժամանակ մը ետք ձեւաւորելով իրենց միտքերն ու վարքը կը սկսին հասարակաց գաղափարներով ապրիլ, որովհետեւ մշակոյթը շատ անգամ վեր կը մնայ լեզուի սահմաններէն եւ փոխըմբռնումի ճամբով հասարակաց գիծեր կը ստեղծէ անոնց մէջ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մարդ իր կեանքի ընթացքին պէտք է ունենայ կարծիքներ, հաւատալիքներ եւ մանաւանդ սկզբունքներ՝ որոնք պիտի կազմեն իր նկարագիրը եւ ինքնութեանը բնորոշիչները ըլլան։ Ահաւասիկ այս սկզբունքներէն են քրիստոսաւանդ երկու սկզբունք. «Աւելի երանելի է տա՛լը, քան թէ առնելը». (ԳՈՐԾ. Ի 35), եւ «Ուստի ամէն ինչ որ կ՚ուզէք որ մարդիկ ձեզի ընեն, դուք ալ անոնց այնպէս ըրէք, քանզի այս է օրէնքը եւ մարգարէները». (ՄԱՏԹ. Է 12)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեծ հաւանականութեամբ միւս շաբթուան եւ կամ յաջորդող տարուան համար ունենաք ծրագիրներ, որոնց իրագործման համար գուցէ ու ձեր ուժերը կը սպառէք. այդ բոլոր ջանքերը իրապէս իրենց արժանի հատուցումը պիտի ստանան թէ ոչ՝ յստակ չէ, սակայն աւելի քան երբեք յստակ է, որ առեղծուած մըն է ապագան. անկանխատեսելի է ապագան եւ ո՛չ թէ միւս տարի, այլ վաղն իսկ ինչ կրնայ պատահիլ չենք կրնար գիտնալ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Սուրբ Մեսրոպ Մաշտոց իրեն մեծագոյ նպատակը դարձուցած էր դպրոցներու հաստատումով՝ «Ճշմարտութիւն»ը եւ «Լոյս»ը նոր սերունդին հասցնելու պարտականութիւնը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Այդ տարիներուն, երբ տակաւին արգիլուած էր իգական սեռի ներկայացուցիչներուն «ձայն բարձրացնել» եւ տակաւին լուրջ բանավէճի նիւթ էր անոնց ուսում ստանալու անհրաժեշտութեան հարցը, հայ ազգին մէջ յայտնուեցաւ Սիպիլը, որ տակաւին իր պատանի տարիքին, հազիւ 16-17 տարեկանին, հիմնեց Ազգանուէր հայուհեաց ընկերութիւնը, որուն հիմնական նպատակն էր կրթել գաւառներու հայ աղջիկները. ընկերութիւն, որ իր հիմնադրութենէն տարի մը ետք յաջողեցաւ Էրզրումի Քղի գաւառին մէջ հիմնել իր առաջին դպրոցը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Սրբոց Թարգմանչաց գործունէութիւնը իր ազդեցութիւնը ցոյց տուած է Հայոց Եկեղեցւոյ եւ հայ գրականութեան վրայ։ Ուստի, կը ներկայացնենք Մաղաքիա Արք. Օրմանեանի «Հայոց Եկեղեցին» գիրքէն հայ գրականութեան մասին շահեկան տողերը, յուսալով, որ հետաքրքրութեամբ պիտի դիմաւորեն մեր սիրելի՜ ընթերցող բարեկամներ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ամէն մարդ ունի իր համոզումը արտայայտելու ձեւն ու ոճը. օրինակի համար, Զարթօնքի սերունդի որոշ երգիծաբաններ յարմար նկատեցին այդ մէկը ընել զաւեշտի ճամբով. ուրիշներ հրապարակախօսութիւնը ձեռք առին՝ բարձրաձայնելու իրենց համոզումները:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Պատմաբան, թարգմանիչ, բանասէր եւ գրող Մովսէս Վարդապետ Խորենացի ծնած է մօտաւորապէս 410 թուականին եւ մահացած՝ 490-ին։
Խորենացիի մասին կենսագրական տեղեկութիւններ քիչ են։ Անոնց մեծ մասը կը հաղորդէ ինք՝ իր «Պատմութիւն հայոց» գլուխգործոցին մէջ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Այսօրուան յօդուածը կարդալէ ետք շատ աւելիով իրաւունք պիտի տաք հայ ազգի մեծերէն Աւետիք Իսահակեանի ըսած «Շատ մի՛ տխրիր, շատ մի՛ խնդար, սիրելիս», որովհետեւ թէ՛ տխրութիւնը եւ թէ ուրախութիւնը ժամանակաւոր արժէքներ են, սակայն խնդալը տխրելէն շա՜տ շատ աւելի դառն է, մանաւանդ երբ մարդ ժամանակ մը ետք յայտնուի այն կացութեան մէջ՝ որ նախապէս ծաղրած ու խնդացած էր:
