Հոգե-մտաւոր

ԱԶԳԱՅԻՆ ՍՈՒՏ ՄԸ

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Իրականութեան մէջ մեր օրերուն թէեւ այդ մէկը «պարզ» ըլլալ կը թուի, սակայն, իրականութեան մէջ աշխարհի ամենէն մեծ անբախտութիւններէն մէկն է զաւակին հօրը լեզուն չգիտնալը. ողբերգութիւն մը պարզապէս՝ որ յաճախ հարցականի տակ կրնայ դնել գոյութեան իմաստը:

Ս. ՅԱՐՈՒԹԵԱՆ ՏՕՆԱԿԱՆ ՇՐՋԱՆԸ

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Սուրբ Յարութեան տօնական շրջանին մուտքն է՝ «Ղազարու յարութեան յիշատակ»ը, իբր նախերգանք Փրկչին Յարութեան հրաշալի՜ դէպքին. անիկա փրկագործական մեծ եղելութեան առաջնորդող ակնարկութիւն մըն է լոկ եւ ո՛չ թէ տօնը Ղազարու եւ երկու քոյրերուն, որ կը կատարուի առանձինն։

«ԼՈՒՍԱՒՈՐՉԱԿԱՆ ԵԿԵՂԵՑԻՆ ԳՈՑԷ՛ ԵԿՈՒՐ…»

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Անցեալներս թատերական ընթերցումի մը պահուն կարդացինք Լեռ Կամսարի «Աստուած կը լսէ ամենօրեայ զեկուցում» խորագրեալ երեւակայական պատմուածքը, որուն մէջ Աստուած ջղայնանալով Արսէն Վրդ. Ղլտճեանի (ապրած 1868-1943 թուականներուն) պահուածքէն, օրուան կաթողիկոսին հետեւեալը կը հաղորդէ. «Ըսէ՛ք կաթողիկոսին, թող լուսաւորչական եկեղեցին կղպէ ու երկինք գայ:

ՅԻՍՈ՛ՒՍ ԿԸ ՍԻՐԵՄ ՔԵԶ

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Սիրոյ չափը՝ առանց չափի սիրելն է. ուստի, ո՛չ թէ արժէք մը ունենալուդ համար կը սիրուիս. արժէք ունիս՝ որովհետեւ Աստուած կը սիրէ քեզ։ Վերջապէս, սէրը մահուան չափ զօրաւոր է, քանի որ սէրը ինք անմա՛հ է եւ յաւիտենակա՛ն…

ԱՐԱԲԻՆ ՀԱՅԿԱԿԱՆ «ՎԱ՜Յ»ԵՐԸ

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Այսօր հայկական կուսակցութիւններու պատերուն ինչպիսի՞ լոզունգներ ու արտայայտութիւններ կան փակցուած՝ չեմ գիտեր, սակայն աւելի քան երբեք վստահ եմ, որ իւրաքանչիւր կուսակցութիւն պարտի իր պատերուն վրայ մեծատառով ունենալ արաբ բանաստեղծին այս վերջին «վա՜յ»ը, որ ամբողջական պատկերացումն է մերօրեայ Հայաստանին. 

ԱՐԴԱՐ ԵՒ ԱՆԱՉԱՌ

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Սուրբ Օգոստինոս Աւրելիոս կ՚ըսէ, թէ՝ պէ՛տք է հաւատքով հասկնալ եւ հասկնալով հաւատալ։ Այս կը նշանակէ՝ միտքը եւ սիրտը միացնել, քանի որ միտքը եւ սիրտը իրար կ՚ամբողջացնեն եւ կը կատարելագործուի կեանքը իր ամենալայն իմաստով։

ԱՐԱԲԻՆ ՀԱՅԿԱԿԱՆ «ՎԱ՜Յ»ԵՐԸ

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Նախորդ եօթ «վա՜յ»երը մեր ազգին ինչքանո՞վ կը համապատասխանէր՝ թող ընթերցողը ինք որոշէ, սակայն, կասկածէ վեր է, որ այս «վա՜յ»ը գրուած է մեր ազգին համար եւ մինչեւ անգամ կրնանք կասկածի տակ դնել անոր արաբական ծագումը, որովհետեւ նման «վա՜յ» մը միայն մեր ազգին արժանի կրնայ ըլլալ:

ԱՐԱԲԻՆ ՀԱՅԿԱԿԱՆ «ՎԱ՜Յ»ԵՐԸ

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Պատմութիւնը անկողմնակալ վկան է բոլոր այն ազգերուն, որոնք ամօթալի պարտութեամբ կորսնցուցած են ո՛չ միայն իրենց երկիրը, այլ նաեւ արժանապատուութիւնը։ Նախապէս ըսած ենք, որ ազգերու պատմութեան մէջ պարտութիւնը այնքան ալ «ամօթալի» երեւոյթ մը չէ, որովհետեւ երբ երկու կողմեր կը հակամարտին՝ բնական է, որ մէկ կողմը պիտի յաղթէ, իսկ միւսը յաղթուի, սակայն, ամօթը սկիզբ կ՚առնէ այն ժամանակ, երբ յաղթուածը ծնկաչոք կ՚ընդունի իր պարտուածութիւնը ու ծափահարութիւններով կը սկսի գոհաբանել յաղթողը, ինչ որ ստրկութեան նախաբանն է:

Էջեր