Հարթակ

ԱՆՈՒՇ ՆԱԳԳԱՇԵԱՆ

Շաբաթ մըն է, որ հեռու եմ դիմատետրէն… Պատճառը գրելու պէտք չունէի անշուշտ, սակայն այսօր այնպիսի բան եղաւ, որ մտածեցի լաւ կ՚ըլլայ միասին խնդանք…

ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ

Իբրեւ կեանքի նոր դաշտանկար,
Ե՛ւ երիտասարդ, ե՛ւ անպարտելի,
Նոյնիսկ մեղքի զգացումը ապրելով,
Կարօտի բարեւ մը տուի շուրջիս… ու միացայ բոլորին…։

ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Հինգշաբթի, 20 յունիս 2024-ի թերթիս մէջ լոյս տեսաւ թերթի աւագ գրիչներէն՝ Յարգարժան Գէորգ Պետիկեանի «Նամակն ու պատասխանը» գրութիւնը: Տրուած պատասխաններուն լիովին համամիտ ըլլալով, ուզեցի, աւելի ճիշդ համարձակութիւն ձեռք ձգեցի այս գրութեամբ պատասխանել աւագ գրչեղբօրս հարցումներուն:

ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ

Աշնանացած շատ կանուխ առաւօտ մըն էր ու չեմ գիտեր ինչպէս յանկարծ ես ու ազգակիցս, երկուքով, սենեակէս ներս կրկին անգամ իրար հանդիպեցանք: Մտերիմ բարեկամս էր ան, անբաժան ընկերս ու նաեւ խորհրդակիցս:

ՄՈՒՀԱՄՄԱՏ ԱԼ-ՄԱՂՈՒԹ
Արաբերէնէ թարգմանեց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Այն օրէն երբ Իսրայէլը դէպի արաբները՝ իրենց աջակողմեան եւ ձախակողմեան համակարգերով ուղղեց իր առաջին թնդանօթը, առաջին համակարգիչը, առաջին անօդաչու թռչող սարքը, իսկ արաբները դէպի Իսրայէլ ուղղեցին առաջ յեղաշրջումը, առաջին բարձրախօսը եւ առաջին մարդը՝ առանց ծնօտի՝ որովհետեւ աջակողմեան է, եւ առանց կողերու՝ քանի որ ձախակողմեան է:

ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

​Հարցում. Ի՞նչ կ՚ըլլայ արդարութեան եւ ողորմածութեան հետեւողին:
Պատասխան. Իմաստունը կը գրէ. «Արդարութեան ու ողորմածութեան հետեւողը կեանք, արդարութիւն եւ փառք պիտի գտնէ» (Առ 21.21):

ՏԻԳՐԱՆ ԳԱԲՈՅԵԱՆ

Զարգացած երկիրներու մէջ նոյնիսկ, հասարակական ու ժողովրդային ընդհանրացող միտում կայ քաղաքականութեան դաշտ չմտնելու ու քաղաքացիներուն համար ալ այն շատ ցանկալի ասպարէզներէն չի համարուիր: Քաղաքական կեանքը շատ բարդ է եւ ան ունի տեսանելի եւ անտեսանելի շատ մը երեսակներ:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Ցաւերով, տագնապներով ու պայքարներով հանդերձ, անցեալը միշտ սիրելի է բոլոր առումներով:
Պատերազմի ծայրերէն սահած մանկութիւն. ժամանակները որքան ալ անցնին՝ կարօտը յամենայնդէպս կը պաշարէ հոգիները:

ԱՆՈՒՇ ՆԱԳԳԱՇԵԱՆ

Յաճախ կ՚ըսենք «Եթէ քարերը լեզու ունենային» կամ «Ուշադրութիւն՝ պատերը ականջ ունին»։
Այնպէս կ՚երեւի, որ մեր դասարանին պատերը ո՛չ լեզու ունէին՝ ո՛չ ալ ականջ… Լաւ որ չունէին եւ բան չփսփսացին ինծի, որովհետեւ եթէ ունենային՝ այս բանաստեղծութիւնը պիտի չգրուէր։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Թէեւ կ՚ապրինք շուրջ դար մը վերջ, սակայն, մեծն Յակոբ Պարոնեանի շունչը շատ զգալի է մեր մէջ:
Մեր արձանները եւ մեր կռապաշտութիւնը. գործելու ժամանակը անցեալին կը պատկանի՝ մինչ անոնք կը բուսնին ամէնուրեք: