Արխիւ

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

«Ով Իսրայէլ, մտիկ ըրէ. մեր Տէր Աստուածը մի միայն մէկ Տէր է։ Քու Տէր Աստուածդ բոլոր սրտովդ, բոլոր հոգիովդ եւ բոլոր զօրութիւնովդ սիրէ եւ այս խօսքերը որոնք ես այսօր քեզի պատուիրեցի, քու սրտիդ մէջ թող ըլլան ու զանոնք քու որդիներուդ կրկին անգամ սորվեցուր։

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Չնայած Կոմիտասը մեծարելու մեր ազգային ջանքերուն, պէտք է առերեսուինք այն դառն ճշմարտութեան հետ, որ մեծ վարդապետին անունով փողոցներ, երաժշտանոցներ, դպրոցներ ու հրապարակներ կառուցելը երբեք պիտի չկրնայ ամոքել այն ցաւերն ու տառապանքները, որոնք ան ունեցած է իր կենդանութեան ժամանակ։

Տ.Տ. Գարեգին Բ. Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի օրհնութեամբ, Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի Հրատարակչական բաժինը վերջերս լոյս ընծայեց զեկուցումներու ժողովածու մը, որ կը կոչուի «Սուրբ Էջմիածինը՝ գրքի հանգրուան»։

Հայկական մարզաշխարհը վերջին օրերուն ուշադրութեամբ հետեւեցաւ Եւրոպայի պասքեթպոլի առաջնութեան։ ՖԻՊԱ-ի կողմէ կազմակերպուած՝ մինչեւ 16 տարեկաններու «Եւրոպասքեթ-2024»ի C խմբաւորման մէջ Հայաստան նուաճեց երրորդ հորիզոնականը։

ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄԵԱՆ

Այսօր ընդունուած է ծաղրել, նսեմացնել, որպէս դատարկ խօսք ներկայացնել հայրենասիրութիւնը: Այդ ոչնչապաշտութիւնը (նիհիլիզմ) բնորոշ է՝ յատկապէս Հայաստանի իշխանական կամ իշխանամերձ շրջանակներուն:

Լոյտ Օսթին եւ Անտրէյ Պելոուսով կապուեցան ՆԱԹՕ-ի Ուաշինկթընի գագաթաժողովէն անմիջապէս վերջ:
Ամերիկայի Միացեալ Նահանգներու եւ Ռուսաստանի պաշտպանութեան նախարարներուն միջեւ նոր հեռախօսազրոյց:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Ֆրանսա այս տարի իր Ազգային տօնը կը նշէ ներքին քաղաքական մեծ անորոշութեան մը մէջ։ 14 յուլիսի վաղուան տօնակատարութիւններէն վերջ, Հանրապետութեան նախագահ Էմմանիւէլ Մաքրոն պիտի ընդունի վարչապետ Կապրիէլ Աթալի հրաժարականը։

Պատրաստեց՝ ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Մերուժան Պարսամեան, բանաստեղ, խմբագիր եւ հրապարակախօս: Ծնած է 8 հոկտեմբեր 1883-ին, Ակնի մէջ: Հայ ականաւոր բանաստեղծներէն է, որ իր ուրոյն ազդեցութիւնը ձգած է հայ բանաստեղծութեան վրայ: Եղբայրն է գրող՝ Մկրտիչ Պարսամեանի:

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Երկու մեծահասակներ, խորապէս արմատացած իրենց համոզումներուն մէջ, Երեւանի աննշմար մէկ անկիւնը իրենց հակասական կարծիքներով կը փորձէին ազգը «փրկել». մին կը մեղադրէր ռուսը, իսկ միւսը՝ ամերիկացին. առաջինը կը հաւատար, թէ ռուսը պարտի «փրկել» հայ ժողովուրդը, իսկ երկրորդը յոյսը ամբողջութեամբ դրած էր Ամերիկայի վրայ. գուցէ նման վէճեր Հայաստանի մէջ ամէ՛ն օր աւելի քան մի քանի տասնեակ հազար անգամ կը կրկնուի՝ առանց դրական արդիւնք մը փոխանցելու: