ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Եւ կը քարկոծէին Ստեփանոսը, որ աղօթք կ՚ընէր եւ կ՚ըսէր.- Տէ՛ր Յիսուս, ընդունէ իմ հոգիս։ Եւ ծունկի վրայ գալով բարձրաձայն աղաղակեց.- Տէ՛ր, այս մեղքը մի սեպեր անոնց։ Այս ըսելով ննջեց։ Սօղոս ալ կամակից էր անոր սպաննուելուն». (ԳՈՐԾՔ. Է 58-59)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մարդիկ որոշ որոշումներ կայացնելէ ետք կ՚ունենան այն համոզումն ու տպաւորութիւնը, որ կեանքը (եւ գուցէ ճակատագիրը) դիտմամբ ամէն բան հակառակ կը դարձնէ եւ ամէն ջանք ի գործ կը դնէ, որպէսզի այդ որոշումը իրականութեան չհասնի: Այս մէկը հոգեբանական վախ մըն է, որ յառաջ կու գայ ձախողելու մարդկային տկար մտածողութենէն, որովհետեւ մարդ դրական ազդակներուն վրայ կեդրոնանալու փոխարէն, իր կեդրոնացումը կը դնէ ժխտականներուն վրայ, որովհետեւ լաւին համար մտահոգուելու կարիք չունի, սակայն բացասականը կը մտահոգէ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Աւելի երանելի է տա՛լը, քան թէ առնելը». (ԳՈՐԾ. Ի 35)։ Երբ յաճախ կը կարդանք Սուրբ Գիրք «Առաքեալներու Գործեր» գիրքին մէջ կը հանդիպինք վերոյիշեալ համարին։ Այս համարը մեզի կը յիշեցնէ Ս. Ծնունդի առիթով ուրախացնել շուրջինները։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մարդկային շատ մը ապրումներ, զգացումներ ու յուզումներ յարաբերական են. անոնցմէ է նաեւ անարդարութիւն հասկացողութիւնը, որ հիմնուած կ՚ըլլայ մարդու անձնական փորձառութեան վրայ, ստեղծելով աշխարհին ու մարդկութեան հանդէպ պատկերացում մը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Գրեթէ ամէն մարդ ներողամտութիւնը կ՚ընդունի որպէս առաքինութիւն, վեհանձնութիւն եւ ազնուութիւն, բայց գործնականի մէջ շատեր զայն կը նկատէ նուաստ, վեհերոտ եւ անվեհանձն մարդու գործ եւ ներողամտութիւնը կը սեպէ ստորնութիւն կամ պզտիկութիւն։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ամենէն զգայուն ու փխրուն մէկ պահուն, երբ մեր ներքին ուժը անբաւարար կ՚ըլլայ դիմադրելու կեանքի փոթորիկներուն, ցաւերուն ու անարդարութիւններուն, մարդկային տկարութեամբ կը սկսինք աւելիով տեսնել եւ աւելին զգալ անարդարութիւնն ու վիշտը, որոնք կը պաշարեն մեզ, մոռնալով, որ մարդ ըլլալ կը նշանակէ այդ դժուարութիւններուն դէմ պայքարիլ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Բարիքներու սկիզբը Սէ՛րն է, քանի որ Աստուած սէր է, եւ բարութիւնը Անոր բնաւորութիւնն է։ Արդարեւ, բոլոր գոյութիւններու նախապատճառը Աստուած է եւ բոլոր շը-նորհներու սկիզբը իմաստութիւնը եւ խոհականութիւնն է։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Երէկուան մեր գրութեամբ խօսեցանք վախի դրական ազդեցութիւններուն մասին, սակայն ինչպէս գիտենք, վախ բառը ինքնին բացասական զգացում մը կու տայ մարդուն. վախի դրական ազդեցութիւնները կ՚օգնեն մարդու կազմաւորման անոր մէջ աւելի ինքնավստահ մարդ մը ստեղծել կը փորձեն, սակայն, բացասականները դրականէն ամբողջութեամբ տարբեր կը կործանեն մարդը.
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Քա՛ջ ըլլանք նեղութիւններու դէմ եւ յոյսով յաղթահարենք բոլոր նեղութիւնները՝ որոնք կը պաշարեն մեզ, մեր առօրեան։
Թէեւ լռութիւնը հոգիի մաքրման սկիզբն է, բայց կարելի չէ լուռ մնալ Friedrich Nietzsche-ի (1844-1900) սա խօսքին մասին թէ՝ «Յոյսը ամենամեծ գէշութիւնն է, քանի որ տանջանքը կ՚երկարաձգէ»։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հասարակաց վախերը բազմաթիւ են. անոնցմէ մէկն է, օրինակ, սիրեցեալի մը կորուստը. այս վախը համընդհանուր երեւոյթ ունի եւ բնածին զգացում մըն է. այս վախի հիմնական պատճառը մեր մեզի համար սիրելի եղած անձերու հանդէպ կապուածութիւնն է եւ անոնց բացակայութիւնը՝ մանաւանդ յաւիտենական կորուստը ինքնին վախ կը պատճառէ, որովհետեւ մարդ արարած ընդհանրապէս կը վախնայ մինակութեան զգացումէն:
