ԱՆՈՅՇ ՆԱԳԳԱՇԵԱՆ
Հայրենի երկինքին տակ ես չեմ քալեր այլ կը թռչիմ…
Հայաստանը քարաստան է կ՚ըսեն, բայց ինծի համար ծաղկաստան է ան…
Ես այնտեղ կը զգամ այնքան թեթեւ, այնպէս երջանիկ, որ ուրիշ ոչ մէկ երկիր կրնայ պարգեւել…
ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇԿԷՐԵԱՆ
Թէեւ մարդ արարածը ընդհանրապէս իր մանկութիւնը չի յիշեր, սակայն իր ծնողքը եւ կամ մօտիկ բարեկամներ այդ յուշերը՝ ըլլան անոնք դրական թէ բացասական, իրեն կը հաղորդեն՝ երբ ան մեծնայ եւ հասկնալ սկսի։ Իմ այդ քաղցր յուշերէն երկուքը կ՚ուզեմ բաժնել այսօր մեր ընթերցողներուն հետ։
ՏՔԹ. ԶԱՒԷՆ Ա. ՔՀՆՅ. ԱՐԶՈՒՄԱՆԵԱՆ
Նպատակս քարոզ մը խօսիլ չէ, այլ պարզ փնտռտուք մը կատարելն է աղօթանուէր հաւատացեալի մը ուղղած մէկ հարցումին որպէս պատասխան։ Լսած էր, որ ոմանք «փրկեա՛ զմեզ ի չարէն» կ՚արտասանեն փոխանակ «ի չարէ» ուղիղ ձեւին, ինչպէս ինքս նաեւ լսեր եմ։
ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ
Համակարգիչի պաստառին վրայ պատկերներ կը թերթէ: Բնութեան պատկերներ՝ ծով, ովկիանոս, անտառներ, գետեր, ջրվէժներ, գունեղ երկինք... Կը նշմարէ Հիւսիսային բեւեռներու երկնակամարին գծագրուող հիասքանչ լուսերեւոյթը՝ աւրորան, որ կը կրէ բնութեան բոլոր երանգները եւ կը պարէ սառցապատ լեռներուն կամարին, սպիտակը կը գունաւորէ եւ կարծես կ՚օժտէ զայն բոլոր այն գոյներով, որոնցմէ զրկուած է երկրին այս հատուածը:
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
-Ո՜վ Ռոնտա. մեղքի մը մէջ իյնալս Տիրոջս զիս լքելուն արդի՞ւնք է:
-Ո՛չ. Աստուած մեզ չի՛ լքեր, որպէսզի մեղանչենք:
ԵՐԱՄ
Ամէն օր գործի կ՚երթար-կու գար. ուրիշ մասնաւոր ընելիք մը չունէր։ Վաթսուն տարեկանն անց ապակեգործ մըն էր, իրենց թաղի շուկային կից իր փոքր խանութով։
Գրաբարէ թարգմանեց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Խօսք. «Երբ կ՚անցնէր» (Յհ 9.1):
Մեկնութիւն. նախ՝ Քրիստոս խօսքով ցոյց տուաւ, թէ Իր վարդապետութիւնը լուսաւորիչ է, այստեղ նոյնը զգալի նշանով ցոյց կու տայ:
ՀՐԱՅՐ ՃԷՊԷՃԵԱՆ
Հայրս դեղագործ էր, բայց երաժշտութիւնը եւ արուեստը իր ամբողջ աշխարհն էին: Երաժշտութեան հանդէպ իր սէրը բոլորովին տարբեր էր:
ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
Լիբանանէն հասնող լուրերը բաւականին ցնցիչ են։ Մինչ Նոր տարուան եւ Սուրբ Ծննդեան տօները լիբանանցիք փորձեցին անցընել բնականոն հունով եւ իրենց առօրեայ տուայտանքներէն քիչ մը հեռանալու նպատակով իրենք զիրենք «տուին» գիշերավայրեր (ճաշարաններ, ծաղարաններ եւ այլն) յաճախելու «հին սովորութեան», անդին քորոնաժահրի վարակը շատ արագ կերպով կը մոլեգնէր՝ երկիրը տանելով տագնապալի եւ բարդ դրութեան։
Պատրաստեց՝ ՆԱՐԷ ԳԱԼԵՄՔԷՐԵԱՆ
Բոլոր պարագաներու եւ ժամանակներու մէջ պատերազմները աղէտ են մարդոց համար, մանաւանդ՝ երեխաներուն, պատանիներուն համար, որոնք հոգիով եւ մարմնով այնքա՜ն խոցելի են, իսկ երբ զիրենք պաշտպանող չափահասները պատերազմի պատճառով կը մահանան, կը կորսուին, խուճապի կը մատնուին, կարելի չէ բառերով նկարագրել անոնց տագնապները: Հարցումը միշտ կը մնայ առանց պատասխանի. «Ինչո՞ւ կարելի չէ պատերազմներէն խուսափիլ»:
